bir keşiş götürse aslımı
demir asa demir çarık
kerem olsam da tırmanamayacağım dağlar ardına
bir gece yarısı yollara çıksam
sabahları geç bilerek
gece kuşları kanatlarında –tozlu ve karanlık
bir dağ başında ölsem
gülmeyen başım bulutlara denk  
 



 * * * * * 

gecenin en kutsuz bir saatinde
güftesi ve bestesi beni ürperten bir arya söyleyerek
mezarıma bir cadı gelse
kucağında ısırgan otları 
-bana zehir zakkum ettiğin yıllar-
ayaklarında iki deli göz bebeği pranga	
boynunda sallanan param parça bir yürek
yakası açılmadık küfürleri homurdansa birer
inat ve gururun yakasında elleri
hortlamamı dilese –kahkahalarla gülerek
dipsiz doruksuz çıldırmış sevgilerle


 * * * * * 

sonra biz
ayın doğmadığı yıldızların olmadığı bir gecede
güneşsiz gündüzlerin hıncıyla
el ele verip cümle cadılara savaş açsak
evrenin en kinli hayaletleriyle el ele
bütün keşişlerle beraber
-hepsini ama hepsini- parçalasak lime lime
ben bin cadı parçalasam yeter –ve on bin keşiş
ayın doğmadığı yıldızların olmadığı her gece
			

 * * * * * 

ben kerem olacak adam değilim 
–bir bir daha iki
değilim olmamasına ama
bir keşiş değil bir ordu götüremez sevdiğimi
kim ne derse desin
ama –olur ya
ya bir keşiş götürürse aslımı 
-her yiğidin harcı değil sabır-
kadere rıza göstermek en doğrusu deyip
adam gibi sabredip dursam
tamam da ya ölürsem hasretle
ya hele mezarıma bir cadı gelirse 
ya  bir de hortlarsam

	


 * * * * *