bu odaya hapsettiysem kendimi
    elbette bir sebebi var
    yollar dolaşıyor indiğimde ovalara
    kollarıma takılıyor dağlar
    ırmaklar ıslanıyor ayaklarımda
    eski türkülerin terkettiği dudaklarımda
    bir mısralık köhne bir yer
    bir sitem- varmıyor dilim kahır demeye
    -ah sen beni sevseydin eğer-
    korkmazdım şehirlere inmeye
    biliyorum caddeler bulvarlar 
at başı ve kararlı
    ayaklarıma binmeye
    yoruyor beni 
bu dipsiz doruksuz başı boş düşünceler
    derviş hüseyin diyor ki
    yulara alışık olmayan eşeği 
    kazığa bağlamak zararlı
    bakarsın urgan boynuna dolanır
    desin 
gündüzleri heybemin bir gözünde güneş
    geceleri bir gözünde ay
    ve yıldızlar torba torba 
    gözlerimde rahmete gebe bulutlar
    ben olmazsam kim taşır onları yarınlara
ama hiç şikayet etmedim bugüne kadar–sen de sus- ki 
–her zamanki gibi- sır kalsın
hey beni ademin sulbünde terk eden 
bugüne kadar hiç sormadın halimi
–sormadın nasılsın
diyorum ki -yoruldum hayatı taşımaktan
veya –söylemesi zor biraz ama-işin gerçeği
yoruldu hayat beni yaşamaktan
senden uzakta seninle gibi 
veya yanı başında sensiz
ademe ruhundan üflediğin zamandan beri
-ben hiç kimseden secde istemiyorum esma adına-
iblisin kırılan gururunun tamiri 
niye bana düşüyor
bir baltam olsaydı kesseydim yasak ağacı kökünden
-iblisin inadına
olmadı
-gördüğün gibi arkamdan cümle iblis soyu gülüşüyor
istermiydim materyalizmin ilk kurbanı olmak
tamam da -olan oldu-
"şimdi bir eşek sırtında nasuh tövbelerim
arkasında bir kervan yükü günah
Rabbena enfüsena vağfirlena
bu sürgünün bitmesini beklerim  
arzum cennete yeniden çağrılmak"
desem de 
-asıl niyetim başka- herkesten gizledim-
bu sır bir sana aşikar
ben seni özledim